منبر سیاسی

حوزه علمیه انقلابی

مقام معظم رهبری : اگر بخواهیم نظام اسلامی همچنان «اسلامی و انقلابی» بماند باید حوزه علمیه، «انقلابی» بماند زیرا اگر حوزه علمیه انقلابی نماند، نظام در خطر «انحراف از انقلاب» قرار خواهد گرفت. 25 /اسفند/ 1394

امروز هر روحانی و هر عمامه‌به‌سر، به مقتضای تلبس به این لباس، موظف است از حکومت اسلام و حاکمیت قرآن دفاع کند؛ هر کس هرطور میتواند. یکی شمشیر به دست میگیرد و به جبهه میرود؛ یکی زبان گویایی دارد، به منبر میرود؛ یکی پست قضاوتی یا غیر قضاوتی از عهده‌اش برمی‌آید، آن را انجام میدهد؛ یکی این کارها را نمیتواند بکند، اما اهل مسجد و اهل محراب است - اشکالی ندارد - همه بدانند که این روحانی، خود را خادم این انقلاب میداند. این، افتخار است. خدمت به این انقلاب، افتخار است.

1370/05/30

ما هرگز ادّعا نمی کنیم که توانسته ایم در عمل همان طوری باشیم که اسلام می خواهد؛ ما کجا و این مرتبه کجا؟ اما نظام، نظام دینی و الهی است؛ نظام حاکمیت شریعت و ترویج معارف است. گیرم در این نظام یک نفر پیدا شود و به وظیفه خود درست عمل نکند یا مثلاً قصور و تقصیری نشان دهد؛ این تخلف است و به نظام ربطی ندارد. امروز چنین نظامی سر کار است.

این، هر کس را که به شریعت و معارف اسلامی و مکتب اهل بیت اندک علاقه ای دارد، موظف می کند که گوشه کار را بگیرد و کمک کند.

کنار نشستن، بی تفاوت ماندن و خود را در سرنوشت این نظام سهیم ندانستن، مقبول نیست؛ مخالفت کردن که جای خود دارد.

در جمع طلاب و روحانیون اصفهان 8-8-1380

تحقق اهداف نظام اسلامی ، نیازمند پشتیبانی حوزه

مقام معظم رهبری : ازبزرگ ترین مسئولیتها ، اگر نگوییم بزرگ ترین مسئولیتها برای علمای دین، همین است که درباره این نظام ، هدفهای آن و کارهایی است که با مردم دارد و احیانا در وقتی که مشکل داشته باشد، این است که درباره مشکلات آن، خودشان را مسئول و سهیم بدانند؛تلاش و کار بکنند.

(دیدار روحانیون ارومیه 27-6-1375)

اگر امروز حوزه علمیه پشتیبان و مددرسان و خدمت گزار اهداف نظام اسلامی نباشد، نظام اسلامی به این اهداف نخواهد رسید. اگر پشتوانه حوزه و ذخیره عظیم آن وجود نداشته باشد و به بهترین وجه ، به کار نیفتد و به کار گرفته نشود ، ما قطعا به هدفهایی که اساسا تشکیل نظام اسلامی ناظر به آنها است ، نخواهیم رسید؛ که اگر بخواهیم آن هدفها را هم در یک کلمه خلاصه کنیم، عبارت است از اعتلای کلمه اسلام و گسترش تفکر اسلامی به اقصا نقاط عالم و تعمیق آن در اذهان و ارواح مردم خودمان و بقیه مسلمینی که مخاطب ما هستند؛ که این کار بدون حوزه علمیه نخواهد شد.

(دیدار اعضای شورای عالی مدیریت حوزه علمیه قم 15-6-1375)

اولین وظیفه روحانیت پاس داری ازاسلام و نظام اسلامی

مقام معظم رهبری : حوزه‌ی علمیه باید نظام اسلامی - همین نظام جمهوری اسلامی - را از خود بداند و برای تکمیل و رفع نقص آن، همه‌ی کوشش خود را مبذول کند. این نظام از آن حرکت و نهضت عظیمی پدید آمده است که در همین مدرسه‌ی فیضیّه و در همین مسجد اعظم پایه‌گذاری شد. نظام دینی است؛ نظامی است که بر اساس معارف و احکام دینی و ارزشهای دینی شکل گرفته است. حوزه در مقابل چنین نظامی نمیتواند بی تفاوت باشد. هیچ مصلحت و هیچ انگیزه‌ی شخصی یا صنفی یا سیاسی نمیتواند و حق ندارد از حمایت حوزه نسبت به نظام مانع شود.

1379/07/14

اولین مسئولیت شما عبارت از پاس داری از اسلام و نظام اسلامی است.

درجمع روحانیون مشهد 4-1-69

اگر خدشه ای بر این بنا (بنای شامخ جمهوری اسلامی) وارد بشود ... شاید هم قرنها لازم است تا به وضعیت قبل از قیام جمهوری اسلامی برسیم. اگر این بنا با همان شموخ و عظمت، رو به تکامل حرکت بکند، آنگاه آنجه دستاورد خواهد شد، شاید هزار برابر آن چیزی است که یک مجموعه روحانیت در قبل از نظام جمهوری اسلامی می توانست انجام بدهد؛ یعنی وضع، این قدر تعیین کننده است.

در جمع علمای اراک 25-8-1379

تلاش برای تقویت نظام جمهوری اسلامی

مقام معظم رهبری : عزیزان!.. ما به هر حال در انقلاب و در نظام جمهوری اسلامی نقاط قوّت و ضعفی داریم. باید این نقاط قوّت را تقویت و آن نقاط ضعف را بتدریج کم کنیم. میتوان فهرستی از نقاط قوّت را در مقابل خود گذاشت و در کنارش هم نقاط ضعف را چید. غالباً هم روی این مسائل، کار و فکر شده است؛ یعنی چیزهایی نیست که نشود اینها را شناخت. ساز و کار حرکتِ عالَم و حرکتِ جوامع، یک ساز و کار کاملاً پیچیده است؛ یعنی صِرف این‌که ما مشکلات را بدانیم، دلیل بر این نیست که این مشکلات رفع شود؛ نه، همه ما انسان هستیم؛ انسان هم در حالِ یک مجاهدت دائمی است و به آن احتیاج دارد. همیشه باید با شیطان نفس و با شیطان خارجىِ موجود که راه خلاف را ترویج میکند، مبارزه کرد؛ یعنی همیشه یک مبارزه و یک مجاهدت دائمی و آگاهانه و هوشیارانه لازم است. سعی کنیم کمتر اشتباه شود. زمینه‌های پیشرفت بسیار زیاد است.

1379/11/27

حفظ رابطه معنوی مسئولان با مردم

مقام معظم رهبری : نباید دولت و مسؤولان دیگر را تنها گذاشت. امروز برای دشمنان اساسی انقلاب و جمهوری اسلامی، انگیزه‌هایی وجود دارد که طبق آن انگیزه‌ها باید بین مسؤولان کشور و مردم، فاصله ایجاد کنند و آن محبتی را که همیشه بین مسؤولان و مردم بوده است، بتدریج به سردی بدل کنند. نباید گذاشت چنین چیزی اتفاق بیفتد. حمله کردن به مسؤولان، متهم کردن مسؤولان، قضاوت خلاف واقع نسبت به مسؤولان، دل چرکین کردن مردم نسبت به مسؤولان، امروز خیانت است و قطعاً خلاف وظیفه میباشد.

دولت و رئیس‌جمهور، بیش از دیگر مسؤولان، به این حمایت و کمک و وصل قلبی و عاطفی با مردم احتیاج دارند. مسؤولان قضایی کشور هم، همین‌طورند. مجلس شورای اسلامی هم - که مرکز قانونگذاری و منتخب مردم و محل امید آنان است - همین‌طور میباشد. نباید مردم از مجلس و قوّه‌ی قضاییه ناامید بشوند و انتقاد و اعتراض نباید به حدی برسد که چهره‌ی اینها در چشم مردم، چهره‌ی مخدوشی بشود. بنابراین، نکته‌ی دوم، در پشتیبانی عمومی و حفظ علقه و وصل و ربط بین مردم و مسؤولان - که تاکنون بحمداللَّه بوده و بعد از این هم باید باشد - خلاصه میشود. این، تکلیف و وظیفه است. خلاف آن، خلاف وظیفه میباشد.                                                                                                                                                                                                                (دیدار با اعضای مجلس خبرگان 1-12-69)

تفکیک میان کاستی ها واصل نظام

مقام معظم رهبری : البته مشکلات هست، ممکن است این مشکلات عده‌یی را سرد و مسأله‌دار کند. بالاخره در یک خانواده، چنانچه غذای ظهر کمی دیرتر به دست آید، یا یک ذره نپخته‌تر باشد، یک حلقه از این مجموعه‌ی سلسله‌ی خانواده که ضعیفتر است، عصبانی میشود. آن‌که ظرفیت‌دارتر و پخته‌تر و صبورتر است و بیشتر به دورترها نگاه میکند، میگوید بالاخره یک روز غذا نپخته از آب درآمده، حالا چه کار کنیم؛ حالا ده دقیقه هم دیرتر شد، این‌که چیزی نیست. ولی آن‌که کم‌صبرتر، کم‌ظرفیت‌تر، عجله‌دارتر و بچه‌تر است، پا به زمین میکوبد، جیغ میکشد و داد و فریاد میکند؛ قهراً این هست. عده‌یی در این قضایا مسأله‌دار میشوند و برایشان مشکل پیش می‌آید. عده‌ی دومی از این مسأله‌دار شدن آنان به نحو غلط - یعنی با اهداف مغرضانه - استفاده میکنند: ببین چه‌طور غذا را بد درست میکند؛ ببین چه‌طور غذا را دیر میدهد! اینها مقاصد سیاسی دارند. البته یک دسته هم هستند که ولو دردشان هم می‌آید، اما صبر میکنند تا ببینند چه خواهد شد.

 در این‌جا روحانیت کجا قرار میگیرد؟ روحانیت نباید جزو دسته‌ی اول باشد؛ جزو دسته‌ی دوم و سوم هم نباید باشد. روحانیت باید در موضع کسی باشد که به مردم تفهیم میکند این قضیه ربطی به کلیت نظام ندارد: بله، ممکن است، فلان مشکل هم وجود دارد؛ اما مسؤولان هستند و ان‌شاءاللَّه درست خواهند کرد.

 توصیه نمیکنم که دایماً در موضع توجیه قرار بگیرید... میخواهم بگویم که در ذهن مردم، این را از کلیت نظام جدا کنید. گفته بشود که « بله، نظام جمهوری اسلامی است، دشمن هم زیاد دارد، مشکل هم زیاد دارد، مسؤولان خوب و دلسوزی هم دارد، باید ان‌شاءاللَّه حل بشود»

1370/08/20